aşk üzerine bir deneme

Sanki bu yazıyı yazarken bitecek sana olan tüm kızgınlığım değil mi ki başlamıştı bir yaz akşamında yine bitiverecekmiş gibi geliyor bir yaz akşamında. Unutmaya başlamak için yazıldı bu yazı. Hayal kırıklarını umutsuzlukları terk edilmişlikleri unutmak için. Yeni bir yerde yeni bir yaşama başlamak için yazıldı. Sana olan arayışımı artık durdurmak için yazıldı. Seni geride bırakmak için
Seni düşünmeyeli tam 4 gün oldu. 4 koca gün. 4 koca akşam 4 koca gece… Her şey koca ile başlayan ama çabucak geçiveren günler
Nerde başladı bu kara sevda. Düşünüyorum şimdi nerde başladı. Bitmişken ve artık bir daha dirilmeyeceğini, Bir gün karşılaşırsak eğer kelimelerle dile gelmeyeceğini bile bile.
Sana hasretim uzun zamanlar öncesinden gibi yaktı beni. Aşkı yaşadığım sende kendimi unuttum önce, sonra seni unuttum. sen ve ben bir mum alevinde söndük. Yalnız aşktı hissettiğim. İliklerime kadar aşk.
Utangaç bir çocuğun gözlerindeki soran bakışlar gibi baktım sana önce. Sonra bir gencin içini kaynatan sende kayboldum. Yaşlandığımda seni istediğimi haykırmak istedim dünyaya.
Yalnızlık uzun zamanlar öncesinden yoldaşımdı. Senin yalnızlığın ve güvensizliğin bana beni hatırlattı. Umutsuzlukların ve terk edilmelerin hasarladığı bir ömrü yaşıyorduk ayrı zamanlarda. Ayrı mekânlarda Yelkenlerini parçalanmış onu hareket ettiren rüzgârlara muhtaç. Hareket etmeye gücü olmayan takati kalmamış açık denizlerde parçalanacağını bile bile açık denizlerin hasreti yaşayan gemiler gibiydim. Sen ulaşacağım açık denizlerde demir atacağım beni koruyacak ilk liman. Aynı dağ gölünün güneşe hasreti gibi. Değil mi ki oda kuruyacağını bile bile güneşi ister. O güneş değil mi onun denizine ulaşmasını sağlayan o hasret ki kendini bitireceğini bile bile bitmek bilmez bir tutku ile inadına seven
Beni öyle sevdim seni. Olmazsa beni bitireceğini, Olmazsa hayatımı götüreceğimi sanarak. Önce limanımdan hareket ederken yara aldım. Sonra açık denizlerde parçalandım. Kanadı kırık kuş misali, kaptanını kaybetmiş gemi misali rüzgârın önünde sürüklenerek posedion un dalgalarını beni batıracağını bilerek, tek isteğim güvenli limanıma sana ulaşacağımı bilmekti. Sana ulaştığımda ilk vazgeçeceğin bendim anladım. Bir yandan yüreğime sardığım aşk bir yandan yürümeyeceğini bildiğim bir sevda. İkilemlerin ortasında güneşi olmayan günler yaşadım. Fırtınalı aşklar. Beni bir o yana bir bu yana savuran neyin intikamı olduğunu bilmediğim bir hınçla yapılan saldırılar. Sonunda beni limanından artık boğuşmaktan vazgeçtiğim okyanuslara atan içten gelen dalga.
Ben seni o dalgada kaybettim ve kendimi buldum.
Yıllar önceki beni. Asi çocuk günü dize getiren karanlıklar içinde yolunu hep bulan. Yalnızlığın içinde sağanak umutsuzluklara direnen. Korkmayan, kimseye verilecek hesabı olmayan Teşekkürler.

Fotograf:Serhan PİRPİR

Koçira..Bulutlar ülkesi

Bu sene bir gezenti oldum canım. Yay burcunun tüm özelliklerini sergilemek için elimden geleni yapıyorum. Eh sadece gezmek değil tüm patavatsızlıkları yapmaya başladım. Ruhumdaki o isyankâr çocuğu içimde tutmamak için tüm çabayı sarf ediyorum. Ruhum gezenti dedim ver elini Rize dedim atladım uçağa Trabzon oradan Rize ardından Kito.
Kito Bulutlar üzerinde gezen bir cennet sanki. Efsaneler adası Avalonu hatırlattı bana. Hani şu sisler arasındaki gizemli ada. Eski Kelt rahibelerinin yuvası.

Her ne kadar kelt rahibelerinden olmasak ta biraz pagan olduğumuz kesin. Öyle fazla inanışımız yoktur. Gülmekten korkanlardan değiliz.
Neyse lafı dağıtmayalım Rizeden çıktıktan sonra nefesimin kesildiği fırtına vadisine ulaştık. Başımı döndüren, ooo nidaları içinde bir yolculuktan sonra Kitoya ulaştık. Kito da durağımız Koçira
Koçira sımsıcak, el değmemiş doğanın içinde el değmemiş insanların yaşadığı gizli bir cennet sanki.
Gidiş günümde Koçira da kalmakta olan Murat ve Aysin, yasemin abla, Atakan, kızı Sara, anne babası ve eşi, O gün bize katılan koçira müdavimi Korkut abi Emel abla, Ruhan, Değer, ,Neşe, Haluk abi, Koçira ailesinin üyeleri beni davet eden Mehmet Ali ve Oğlu Özgür, Serhan abisi, Tugay, İbrahim abi ile kısa sürecek ama unutamayacağım bir serüven başladı bulutlar ülkesinde.
Bu arada Badara yaylasının ev sahibi koğuş yaşarı unutmamak lazım. Ah be yaşar ağabey şimdi seninle karşılıklı içmek vardı.
Her neyse bu tatil de galiba ben yürüyerek ölecem bu sene dedirten cinstendi. Ama olsun yinede güzeldi.
3 gün yürüdük( gerçi ben sadece bir gün yürüdüm ama) güldük, eğlendik, hayatımda ilk defa kayan yıldızları seyrettim. Her kayan yıldızda sema için af diledik(İbrahim abinin dediği gibi bizim dilek ancak Venüs kayarsa gerçekleşir ama. ). Samanyolu galaksisini ellerimle tutacağımı sandım. Yıldızlar altında yatmak istedik. Üşüdük, Yataktan her kalkışta kafamızı vurduk. Güneşten yandık. Mıhlama ve kuymak yedik. Tulum, saz eşliğinde atışmaları izledik. Şarap içtik, rakı içtik, mutfağa girip kendi cacığımızı yaptık. İlk defa iki gün önce tanıştığımız insanlarla sarılarak ayrıldık. Yayladan ayrılıp havalimanında uçağa binmeden yaylayı arayıp biz gidiyoruz demek istedik ama telefon çekmedi. Bir gün sonra nasılsınız biz sağ salim indik deme ihtiyacı duyduk. Bu arada çayı şekersiz içmeye başladık( Mehmet âli bugünde çayları şekersiz içtim) . Ormanda ayı bağırışı duyduk. Lipaka yedik. Böğürtlenlerin tadına doyamadık. Bu sene otuz kilo veremezsek Serhan abisi tarafından zayıflatılma sözü aldık. İstanbul da bir koçira gecesinde buluşma sözü aldık. Herkesin hikâyesini gönül gözümüzle dinledik. Kendi hikâyemizi sanki 40 yıllık dostumuza anlatıyormuş gibi Serhan abisine anlatmaktan çekinmedik. Sırlarımızın güvende olduğunu bildik. Orda tanıştığımız tüm insanları kendimiz gibi gördük. Yüreğimizin derinlerinde yatan aradığımız ama bulamadığımız insanlar gibi gördük. Çok ama çok sevdik.
Yukarı göllere çıkamadık, Fırtına deresine inemedik, Gülcayı, Evrimi ve Sisiyi göremedik, fırtına pansiyona uğrayamadık, orman içinde yürüyüş yapamadık. Köprülerde fotoğraf çektiremedik. Pokut, palovit, çat yaylasına gidemedik. Balık yiyemedik. Lakin bir dahaki sene en az 10 gün kalmak belki arada kaçmak için Rize de Kito da bir evimiz olduğunu gördük.
Kısa kaçamak bitti. El değmemiş doğanın el değmemiş insanlarını kafamızda yüreğimizde götürerek ayrıldık koçiradan
Bu gece aşağa gideceğim aşağa
Yarum beni çağurur yarim beni çağurur
Senin arkadaşlarun senin arkadaşlarun
Ormanlarda bağurur,ormanlarda bağurur

fotograf:İzzet Tokur